Wystawa prac z kolekcji Tomasza Pasieka z interwencją artysty.
Na wystawie cofamy się aż do 2013 roku, kiedy malarstwo Cezarego Poniatowskiego zostaje wyróżnione grand prix w konkursie im. Eugeniusza Gepperta. Mamy szansę raz jeszcze docenić sardoniczne poczucie humoru artysty, które zbudowało jego pozycję w kanonie sztuki pierwszych dwóch dekad XXI wieku. Możemy też przyjrzeć się temu, w jaki sposób artysta rozwijał swój język i warsztat malarski.
Płaszczyznowe, wręcz graficzne, biało-czarne i sumaryczne pierwsze płótna mrugają okiem do piktogramu jako podstawowej formy współczesnej komunikacji kodującej w sobie labirynty historii i odniesień, ale chowającej za ikonką emocje. Powoli na płótnach Cezarego zaczyna roić się. Widać wyraźnie, co jest tematem tej praktyki artystycznej. Stopniowo pojawia się ślad pędzla, gęstnieje materia, tym samym powierzchnie zyskują fakturę. „W ciepłym nocnym powietrzu rozlegają się melancholijne chłopięce okrzyki. Neon porusza się niczym drapieżnik i wybucha błękitnym płomieniem”. (W. Borroughs) Produkowane przez malarza przedstawienia stają się coraz bardziej organiczne.
W tej podróży twórcy towarzyszy cichy bohater, którego obecność znacząco wpłynęła na wrażliwość, jaką artysta chciał się kiedyś i chce się teraz dzielić ze światem. Wystawa jest pierwszym retrospektywnym pokazem prac Cezarego Poniatowskiego.
Kuratorka: Ewa Tatar
